Na co nam prawo do edukacji?

Jako nauczyciel w gimnazjum nie zliczę nawet ile razy słyszałam wyrzuty typu: „Dlaczego muszę chodzić do szkoły?”, „Szkoła to więzienie!”, „Nie chcę się uczyć!”, „Powinni zakazać szkół, są zbędne.”. Zawsze wtedy prosiłam uczniów, żeby wyobrazili sobie, że żyją w kraju, w którym nie ma tak rozwiniętej cywilizacji (zatem i obowiązku szkolnego), ale też laptopów, tabletów, smartfonów itp. Dochodzili do wniosku, że wcale nie chcą tak żyć, że nie podoba im się codzienność bez technologii, wygód czy nawet bieżącej wody. A przecież to w takich krajach często nie ma właśnie obowiązku szkolnego, czyli kraj taki powinien być dla nich rajem. Nie jest? Ciekawe dlaczego…

„To ja, Malala” to książka, która w fenomenalny sposób opisuje sytuację autorki (Malali Yousafzai) i z czym musiała się zmierzyć walcząc o… prawo do nauki! Coś, co polskim uczniom wydaje się karą za najgorsze grzechy i codziennie spędza im sen z oczu, dla pakistańskiej dziewczyny było marzeniem, o które postanowiła zawalczyć. Sprowadziło się to do tego, że za głośne, publiczne wyrażanie swojej opinii, iż w Pakistanie powinno wprowadzić się prawo nauki dla dziewcząt, jako piętnastolatka została brutalnie zaatakowana i postrzelona przez talibów w głowę. Ledwo uszła z życiem. W imię nauki! W imię dostępu do wiedzy!

Biografia ta to poruszająca historia młodej osoby, która swoim postępowaniem starała się promować naukę. Nie bez powodu została zresztą w 2014 roku laureatką Pokojowej Nagrody Nobla (mając tylko 17 lat). Uważam, że każdy powinien poznać tę pozycję, by zastanowić się nad tym, ile mieliśmy szczęścia, że nam dane było się wykształcić, że nikt nam tego nie zabraniał i nie groził śmiercią. Jest to znakomita lektura nie tylko dla uczniów (choć im zawsze tym bardziej ją polecam), ale także dla dorosłych. Warto poznać tę historię opowiedzianą przez młodą Pakistankę. Sama otrzymałam książkę od Przyjaciółki na Boże Narodzenie, więc czytałam ją zimą, a do dziś nie mogę wyjść z podziwu dla bohaterki!